Bağışla..

Günü pis keçmişdi. Ən azından gün boyu bunu özünə təkrarlayırdı. Ta ki, axşama qədər. Sərxoş olana qədər. Sərxoşluğun biraz köməyi olur. Bir o qədər də pisliyi olur. Çünki ayıq vaxtı olan acılar, sərxoş vaxtı daha da suyun üzünə çıxır. Hər şey bütöv çılpalığı ilə gözünün önündə durur. Onları görməzlikdən gəlmək, sadəcə mümkün deyil. Bəzi sırtıq dilənçilər kimi. Onlar səndən pul qoparmamış əl çəkməzlər. Acılar isə səndən, içindən, hisslərindən bir şey və daha artığını qoparmamış rahat olmurlar, əl çəkmirlər.
O da özünə sual verdi; daha verəcəyi nəyi qalmışdı?. Heçnəyi qalmamışdı artıq. Belə anlarda nə elədiyini xatırlamağa çalışdı. Yazmaq. Belə olanda bir şeylər yazardı. Nə yazdığına ad vermirdi heç zaman. Məktub? Şeir? Ya nə? Heçnə. Sadəcə rahatlıq tapdığı yazılara sığınmağı sevirdi. Bu gün də elə etdi. Yazmağa başladı....


"...yadına gəlir sənə yazdığım o yazılar? Səninlə tanışlığımızın filanıncı günlərində yazmışdım onları. Özüm olduğum günlərdə. Ətrafa daim gülümsədiyim günlərimdə. Xatırlayırsan?
Ya da yadına gəlməsin, xatırlama o lənət yazıları! Sənə bütün o şeylərlə bağlı bir şey demək istəyirəm.
Sənə böyük bir "BAĞIŞLA!" deyirəm, sevgili.
Səndən başqa sənin kimi birisini tanımadığım üçün. Səni çox çox istədiyim üçün. Sənin üçün bəzən, yox hər zaman darıxdığım üçün. Sənli olduğum və daha da sənli olmaq istədiyim üçün. "Sən" dediyim səni tanıdığım üçün..
Və sənə bugünə qədər ürəyimdən keçənləri yazdığım üçün. Və də ürəyimdən sənin üçün bir şeylərin keçdiyi üçün.. bağışla. deyirəm..
Neyləyim indi, həyatımda bunları edə biləcəyim başqa biri yoxdu ya da bəlkə "yox idi" deməliyəm. Tək sən varsan. Hər şeyimlə Mən olduğum tək Sən'sən..
Bağışla.. Bu dəfə "Bağışla demə" cümləsini demə mənə. Həqiqətən bağışlanılası bir şey var bu dəfə. Çünki bu dəfə varlığından xəbardar olmadığım, səkkizinci günahı işləmişəm.
İstəyirsən bağışla, istəyirsən edam etdir məni..
Həyatımı qurtaracaq olan da sənsən..

Cəlladım da sənsən.."