Hər dəfə bir şey yazanda bu sonuncudur deyirəm. Böyük yalançıyam. Amma mənlik bir şey deyil bu. Mahnılar tövbələrimi pozur, sözümü geri götürməyimə məcbur edir. Mahnılar ardıyca xatirələri gətirir. Amma yazmaq yaxşıdır. Sən bir şeylər yazıb ruhunu dincəldərsən, bunu oxuyan başqası isə buna sevgi, eşq deyər. Onlara bir şey demirəm. Bəlkə də sevgi axtarışında olanlardır, sevgiyə möhtac olanlardır. Ya da bəlkə.. Ən pisi sevgini bəsitləşdirənlərdir. Lənətə gəlmişlərdir. Hə, mən yazıram rahatlıq tapmaq üçün, ruhumu dincəltmək üçün. Tək deyiləm. Mahnılar da mənimlədir. Və mahnıların gətirdiyi sənli xatirələr. Yaşanmış olanlar bir qırağa qalsın, bu yaşanmamış "xatirələr" nə olan şeydi?! Bunu bir neçə nəfər soruşmuşdum, fəqli cavablar gəlmişdi:
"Yuxularındır" demişdi birisi.
"Ancaq yuxuda görə biləcəklərindir"
"Şizofrensən?"
"Bu şüuraltı olan bir beyin hadisəsidir. Beynimiz bizə çoxlu oyunlar oynayar"
"Gələcəyindir"
"Birinci həyatında yaşadıqlarındır"
"Deja Vu'ndur"
Və bir yaşlı cütlükdən soruşduqda isə, mənə dedilər: "Xəyallarındır."
Xəyallarım. Bu xəyallarım nə vaxtdan məndə var? Nə zaman böyüdüm ki, xəyallar da qurmağa başladım? Suallar. Suallardan qorxuram. Əsas da cavablarından. Çünki cavablarda "yox" kimi mənfi sözlər gizlidir.
Hər dəfə bir şey yazmağa başlayanda ağlımda olan şey elə ilk cümlədə yadımdan çıxır.
Tanıdığınız bir həmyaşıdınız bir şey yazanda onun yazılarında kimisə axtarmısız? Məsələn mənim "yazılarımda". Öz-özünüzə demisiniz ki, görəsən bu kimə yazır bunları? Soruşmayın. Nə özünüzdən nə də məndən soruşmayın. Heç olmasa icazə verin bu yazılarımda azadlıq tapım. Yazılarıma kimi istəsəm yerləşdirim. Həyatımda bu yazılarımda iki nəfəri həvəslə yazdım.. Amma onlar həvəsimi öldürdülər. Sonra heç yazmamağı istədim. Bacara bilmədim. Onları yox amma anladım ki, yaşadığım müddətcə yazacam. Çünki bu zaman aralığında yaşamaq, nəfəs almaqla bərabər, hiss edəcəm də.. Və bu kifayətdir ki, bir şeylər yazıb-pozasan. Amma hər yazmaq istədiyimdə bir əngəl saxlayacaq səni. Qorxu. Səbəbsiz qorxu. Yanlış anlaşılma qorxusu. Bu, "səni sevirəm" dediyində "səndən zəhləm gedir" anlamaq kimidir məsələn. Yazdığım ilk yazı yadıma düşür. Sevgi haqqında bir şeylər yazmışdım. Orda bir şəxs yox idi. Çoxlu adamlar var idi o yazıda. Eləcə də ən yalnız olduğum yazım idi o mənim. Kaşki deyirəm, kaşki yaza bildiyim hər yazım elə olsun.
***
Sevgili, varlığını tanıdığım gündən bəri heç bu qədər "yox" olmamışdın. Aramızda qalsın, bəzən dözmək olmur buna. Ölmüsən mi qalmısan mı, bilinməz.
Sehirbaz olsaydım daim sənin ətrafında olan bir şeyə çevrilməyi seçərdim. Saçların olardım, məsələn. Onda külək saçlarınla bərabər məni də sovurub aparardı. Gözlərin olardım. Gördüyün şeyləri birgə görərdik. Dodaqların, sözlərin olardım. Demək istədiyin şeyləri mən deyərdim. Və də yeri gələnd susardım. Əllərin olardım. Toxunduğun şeyləri bilərdim. "Sənli toxunuş" nə deməkdir əzbərimə yazardım. Qəlbin olardım. Ən mükəmməli. Hiss etdiyin şeyləri səninlə hiss edərdim. Yaxşı, pis bütün hissləri.Ya da bir əşya olardım. Amma yenə də səndə olardım. Çünki belə çətin olur. Mən burdayam. "Səndəyəm, sənliyəm" - deyib özümü aldadıram. Belə olmadığını hər kəs bilir. Sən səndəsən, mənsə heçlikdəyəm. Özümdən çox sən varsan o heçlikdə. Gör, heçliyimi belə əlimdən almısan. Olmaz idi ki, varlığımı zəbt edəsən?! Sənin üçün bilmirəm amma mənim üçün yaxşı olardı.. Sənin üçünsə olmaz. Nə isə.
Bu yazı 18'imdə yazdığım son yazıdı, sadəcə indi paylaşıram. Uzun müddət də bir şeylər yazmaq gəlməyəcək içimdən. Hələlik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder