Yenə, əvvəlki kimi.

yenə əvvəlki kimisən. çox çoxsan.
varlığın əvvəlki kimidi. insan bir dəfə səndən xəbərdar oldu mu, sənsizliyi xəyal belə edə bilmir.
saçların əvvəlki kimidi. uzunluğunu, qısalığını, rəngini demirəm. hər dəfə küləklə etdiyi rəqsini deyirəm. görə biləcəyim ən yaxşı tango'dur.
külək hər dəfə saçlarını dağıdır. sən də bezmədən onları düzəldirsən. bəlkə də bezirsən? nə bilim. yəqin heç bilməyəcəm də.
gözlərin əvvəlki kimidi. ən dərin okean kimi. okean kimi. çünki rəngi də elədi. okeanın ortasında olan bir burulğandı sanki. insanı bir bilinməzliyə çəkir. o bilinməzliyi çox sevirəm. o da əvvəlki kimidi.
ətrin əvvəlki kimidi. burda küləyin haqqını yeməmək lazımdı. ən zəif külək olanda belə ətrin burnumdan bədənimə, bütün varlığıma yayılır. geriyə sadəcə sərxoş olmaq qalır. ətrinlə. məni əyyaş biri edə biləcək ən yaxşı "şərab"dır ətrin. o şərab üçün darıxmışam. darıxmağım da yenə əvvəlki kimidi..

yenə əvvəlki kimisən. çox çoxsan. çox yoxsan..

Ölmək cəhdləri

yoxluğunun təcavüzü davam edir. itki çoxdur

1. mən indi tək qalmışam sətirlərdə
sətirlər də mənə öyrəşdi artıq
sağolsunlar
nə zaman səni xatırlasam
eh sahibliyi edirlər, ölümümə
çünki hər zaman özümü
onlardan asıram.
(27.05.2013)


2. onun ən çox cinayətlərindən
biri; mən idim
gözləri ilə öldürərdi.
gözləri fərqli idi onun.
gündüzləri dəniz kimi
dərin.
gecələri
bildiyimiz qaranlıq
dərin boşluq.
saçları ilə öldürərdi.
ətri "zəhər" saçları ilə.
öldürərdi.
məni öldürməkdə onun köməyinə
yoxluğu gələrdi.


3. yazmağa, onun
saçlarından
ətrindən
gözlərindən
yoxluğundan başqa bir şey tapa bilmirəm.

4. bir varlığın
saçları
gözləri
dodaqları
ətri
varlığı
yoxluğu
niyə bu qədər
qatil olsun ki?!


5. Milena'ya yazılmayanlardan..

sənin də gözlərin məni, hər dəfəsində çarmıxa çəkərdi

Yenə bir gecə..

bu gecə sərxoş olmaq. yaxşı olardı.
unutmuşam artıq sərxoşluğu.
məsələn, illər aşmış bir şərab ola bilərdi
ya da bu Jack Daniel's
bəlkə, lənət hava
ya da heç olmayan yerdə bir şeir olardı
səni oxuyaraq sərxoş olardım.
amma bilirəm, bunların təsiri olmazdı.
mənə lazım olan
saçlarının qoxusu və dodaqların..
o zaman əyyaş biri olardım
amma sənli olardım..

aprel, 2012

İki günlük

1. Hədiyyə (2)

damlalar dolacaq rəngli küçələrə
boz şəhərin rəngli küçələrinə
rənglər gedəcək birinci
sonra küçələr.
sən gedəcəksən sonra
gələcəksən
gedən damla sən
gələcək damla sən.
hər şey gedəcək
sonda, bunu yazan gedəcək..


2. Sərxoşluqdan ayıqlığa

sərxoş oldum
səni xatırladım yenə
əslində unutmuram səni
ama bu dəfəki xatırlayışım
səni xatırladığımı xatırlamaq oldu..


3. Birinci hədiyyə

saçları çiynindəndi
yoxsa çiyni saçlarına qədərdi
bilmirəm amma,
gözəldi..

4. xoşbəxtlikdən ölməyək
ölək, xoşbəxt olaq

5. səndən sonra, Tanrı da intihar etdi. mən hələ sağam

6. Ən çox..

ən çox onun haqda danışmaq istəyirəm
ən çox onun haqda susmaq istəyirəm
çox danışıram
çox susuram
o məndə çox çoxdu
mən onda çox yoxam


7. Saçları - Özdemir Asaf

Bilmeyorum ne vardı saçlarında..
Rüzgâr mı delice eserdi,
Gözlerim mi öyle görürdü yoksa..
Saçlarının her hali hoşuma giderdi.

Bir günlük..

Ölmək ehtiyacı..

ölməyə ehtiyacım var
biraz, lap çox.
bəlkə səndə ölərəm. amma səndə ölməyim səni də öldürərmi? onu bilmirəm
bəlkə gözlərində ölərəm
ya dəniz gözlü gözlərində boğulub,
ya da böyük bir boşluq olan gözlərində
itib ölərəm.
bəlkə saçlarında ölərəm
ki saçlarının ətri öldürə bilər məni
dodaqlarında ölərəm, bəlkə
səbəbi də sərxoşluq olar.
bir körpə kimi qucağındamı ölərəm?
yoxsa düşmən kimi ayaqlarının altında?
amma bilirəm, bir gün öləcəm
ya səndə ya da..

(22.05.2013)


Sərxoş qadınlar

sərxoş qadınlar
ən gözəl olduqları anlardan biridir
sərxoş olduqları an
o an, yeriməkdə çətinlik çəktikləri
amma heç kimə, həç nəyə tutunmadan
yeridikləri an
'mən yaxşıyam' dedikləri an..
o an, gözlərinin dəlicə parıldadığı
gözlərinin güldüyü ya da bütünüylə
bədənlərinin hər nöqtəsi ilə
gülümsədikləri an..
sərxoş qadınlar
sevilməyə dəyər ən gözəl qadınlar..

(22.05.2013)

Markus Zusak - Kitab oğrusu

Markus Zusak'dan oxuduğum növbəti kitab; "Kitab Oğrusu (orj. The Book Thief)". 2005-ci ildə yazmış olduğu bu kitabı ilə yazar yenə də bütün diqqətləri öz üzərinə çəkməyi bacardı.

Kitab, II Dünya Müharibəsi Almaniyasından bəhs edir. O vaxtlarda övladlıq olaraq verilən balaca bir qızın - Liesel Meminger'in yaşadıqları, kitablar, sözcüklər, kəlimələrlə olan əlaqəsi və bunların onun həyatına təsirini, yeni kitabları əldə etmək yollarından (ki əsasən oğurluq edərək) bəhs edir. Kitabı fərqləndirən ən əsas cəhətlərdən biri də bunların hamısının heç rastlaşmadığınız bir roman xarakteri tərəfindən - Ölüm'ün özü tərəfindən danışılmasıdır.

Ölüm Mələyi sizə bir həkayə danışmaq istəsə, durub ona qulaq asmazsınız?

Mən qulaq asdım.

Bu hekayə Liesel adlı bir qızdan, onun sözlərlə tanışlığından, akkordeon çalan atadan, fanatik almanlardan, yəhudi döyüşçüdən və çoxlu oğurluqdan bəhs edir.

Kitabdan gözlədiyim zövqü aldım. Hətta oxumayanda da ağlım kitabda idi, hadisələr günümü zəbt eləmişdi. Oxuyarkən bir şeyi daha dəqiq öyrəndim, daha da əmin oldum ki, sözlər həqiqətən ağılalmaz dərəcədə sehirli şeylərdir. Və sözlərin mahiyyətini anlamaq üçün çoxlu kitab oxumaq lazımdır. Bir kitab dostumun dediyi kimi: "Sözlərin mahiyyətinə varmaq üçün ən yaxşı üsul kitab oxumaqdır. Bu mahiyyətin reallıqla uzlaşmadığını gördükdə ən yaxşı çıxış yolu kitab yazmaqdır. Zira çox oxuyan mütləqdir ki, bir gün yazmaq eşqinə düşəcək." 

Kitabda özümə doğma bildiklərim Liesel'dən başqa Rosa Hubermann və Rudy Steiner oldu. Rosa ögey anası. Ətrafında hər kəsə qəddar görünsə də o qəddarlıqdan qat-qat çoxlu sevgi var idi onda. Rudy isə gördüyüm ən yaxşı dostluq simvollarından idi. Həm sadiq bir dost həm də bir aşiq.

Liesel sözlərin mahiyyətini anladıqca, bir müddət keçdikdən sonra artıq öz hekayəsini yazmağa başlamışdı. Adı da "Kitab Oğrusu". Hekayəsinin birinci səhifəsində yazır: "Bütün bunların qatarla, qarla və öskürən qardaşımla başladığını bilirəm. İlk kitabımı o gün oğurladım. Məzar qazmaqla əlaqədar bir əl kitabı idi və onu oğurlayıb Himmel Küçəsi'nə gətirdim."

Onun həyatını qurtaran da elə sözlər, hekayəsi oldu. Yaşadıqları məhlə bombardıman olunan zaman o zirzəmidə hekayəsini yazırdı. O bombardıman. Sevdiklərini öldürən bombardıman. Hans və Rosa Hubermann, Rudy Steiner və başqaları.. Liesel'in orda sevdiklərinin cəsədləri ilə vidalaşdığı səhnələr çox üzücü, ürək burxan idi. Ölüm özü belə qızın üzünə baxa bilmirdi. Hətta deyim ki, mən göz yaşlarımı saxlaya bilmədim.

Hadisələrin əsası elə bu səhnələrə qədər idi. Yazar məni təəccübləndirərək Ölüm'ü bir də uzun illər sonra Liesel'lə qarşılaşdırdı. Yəni bu vaxt aralığında olan hadisələr danışılmır. Və maraqlıdır ki, yazar qəhrəmanının həyatını öz doğma şəhəri olan Sydney'də sonlandırır. Ölüm orda Liesel'in ruhunu alır və onu gərəkdiyi yerə götürməzdən əvvəl bir yerdə oturub, qızın yazdığı hekayəsini ona verir. "Kitab oğrusu" hekayəsini..

Təhkiyəçi, yəni Ölüm orda Liesel'ə tək bildiyi bir şeyi söylədi. Onu bizə - oxucuya da deyir:

"Bunu kitap hırsızına söyledim, şimdi de size söylüyorum.

*ANLATICIDAN SON BİR NOT*

İnsanlar benim lanetim."

Markus Zusak'ın qələmindən oxuduğum ikinci kitab oldu bu. Gənc yaşda olmasına baxmayaraq yazar həqiqətən sözlərlə yaxşı oynaya bilir. İki əsərinin də dili o qədər axıcıdır ki, kitabları əlimdən qoya bilmirdim.

Kitab haqqında başqa nə yazım deyə düşünürəm amma onu özünü oxumaq burda yazılanları oxumaqdan daha yaxşı, daha zövqvericidir.

Mən "Kitab oğrusu"na aşiq oldum.

Son olaraq: Artıq bu kitaba film çəkilişləri başlayıb. Filmin 2014'də tamamlanacağı bilinir. Rollarda; Geoffrey Rush, Emily Watson, Sophie Nélisse və başqaları.

Əlavə: Yenə bir gün metroda bu kitabı oxuyarkən heç unutmayacağım bir hadisə baş verdi. Kitab oğrusunu hiss etdim. O gün yaşadıqlarımı bu sözlərlə ifadə edə bilərəm:

"Metrodaydım. 

"Kitap Hırsızı"nı oxuyurdum. 

Yanımda balaca bir qız oturmuşdu. 

Eynilə Liesel kimi. 

Bəlkə də ondan balaca idi. 

Əlimdəki kitaba baxırdı. 

Yenə Liesel kimi. 

Bir oğru kimi baxırdı əlimdəki kitaba. 

Kitab oğrusu." 

Sonsuzluq üçün yeddi gün..

Bir daha dostlar, altını cızaraq bildirirəm ki, mən kitab bloqları yazmıram :) . Sadəcə çoxdan oxudum bu kitab haqqında oxuyandan sonra yazdığım şeylərdi. Kitab haqqında ümumi məlumat deyək.

Marc Levy - Sonsuzluk İçin Yedi Gün

Əzəldən bəri - 2000 ildir ki, Tanrı ilə Şeytan arasında mübarizə gedir. Ən sonunda Onlar bir razılaşmaya gələrlər. Aralarındakı; Dünyaya və insanlığa hökm etmək savaşını bitirəcək razılaşma. Qayda qoyular: Hər ikisi də ən üstün, ən bacarıqlı təmsilçilərini yer üzünə yollayacaqlar. Tanrı'nın göndərdiyi mələyin etdiyi yaxşılıqlar, Şeytanın göndərdiyi iblisin etdiyi pisliklərdən daha çox olsa, dünya sonsuza qədər Tanrı'nın hökmü altına girəcək. Tərsi olsa, dünyanın ağası Şeytan olacaq. Yaxşı, bəs Mələklə İblis yer üzündə qarşılaşıb bir-birlərinə aşiq olsalar?
Bəli. Tanrı ilə Şeytan hər şeyi ön gördülər. Zofia(Mələk) və Lucas'ın(İblis) qarşılaşa biləcəkləri xaric, hər şeyi. Bir-birlərinə aşiq olarlar. Bir-birlərinin əslində "kim" olduqlarını öyrəndikdə belə vazgeçmədilər. Hər ikisi böyük fədakarlıqlara hazır idi. Zofia öz Cənnət'indən, Lucas da öz Cəhənnəm'indən imtina etməyə hazır idi.
Yeddinci günün sonunda Lucas, Zofia və onu tərəfinin qələbə çalması üçün ondan uzaqlaşır. Zofia'nı geri aparmağa gələn Mikayıl(Tanrı'nın ən yaxın mələklərində biri və eyni zamanda Zofia'nın xaç atası) onu apara bilmir. Zofia onunla getmir. Lucas'sız bir yer istəmir.
Təbii ki, mələk və iblisin aşiq olması bağışlanmaz şeydir. Şeytan Lucas'ı cəzalandırmaq istəyir. Tanrı ona mane olmaq istəyir amma o qulaq asmır. Bu anda Tanrı Şeytan'a deyir: "İKİMİZ DƏ BABA OLACAYIQ!"

Sonsuzluq.. Zofia və Lucas uşaqları ilə bir yerdə sonsuzluğu yaratdılar..

Gözəl kitabdır. Hər sətirindən həzz aldım. Kitab yeddi gün(fəsil)dən ibarətdir. Mən də kitabı ona uyğun oxudum. Həftənin birinci günündən başladım və hər gün-həftənin yeddinci gününə kimi oxudum.
Kitab,
bu sözlərlə başladı:
"Başlanğıcda Tanrı göyləri və yeri yaratdı.
Və axşam oldu və sabah oldu."

Bu sözlərlə bitdi:

"Bir axşam oldu...və sayısız başqa sabah."

Bu gözəl havalar..

Bu günün əziz xatirəsinə.. (Orhan Veli'dən təsirlənərək)

Məni bu gözəl havalar məhv elədi
belə gözəl günlərdə doğuldum
böyüdüm.
Həyat deyilən şeylə
belə gözəl günlərdə tanış oldum
belə günlərdə istefa etdim
həyatdan.
ağrıları, sağalmaları
sevincləri, kədərləri
belə günlərdə daddım.
Məni bu gözəl günlər məhv elədi
Belə gözəl günlərdə aşiq oldum
həyatdakı vəzifəmə geri qayıtdım.
Belə gözəl günlərdə səni tanıdım
Belə gözəl günlərdə sən girdin həyatıma
gündüzlərimə, gecələrimə
keçmişlərimə, gələcəyimə
indiki anlarıma.
Məni bu gözəl havalar məhv elədi
Belə gözəl havalarda səni hiss etdim
gözlərində boğuldum
saçlarında əlimi itirdim
qoxunla sərxoş oldum
dodaqlarınla sehirləndim.
Sənli ikən sənsiz oldum
Varlığında yoxluq oldum.
Sənə bir şeylər yazmaq xəstələyi
belə gözəl havalarda yoluxdu.
Məni bu gözəl havalar məhv elədi
belə gözəl havalarda, öldürdün məni..

Belə gözəl havalarda aşiq oldum
Məni bu gözəl havalar məhv elədi

Bakı, 02.03.2013

Avqust, 2012

Avqust 18, 2012..

Küləkli bir gecə. Dəli küləkli. Bir park skamyasında oturmuşam. Mən və küləkdən başqa heçnə, heçkim yoxdu ortalıqda. Sonra sən gəlirsən. Sakitcə, dinməz yanımda oturursan. Başını çiynimə qoyursan. İnsanların real dünya dedikləri yerdən uzaqlaşıb, öz dünyamıza daxil oluruq. Sonsuz göy üzünü seyrə dalırıq. Buludlara qalxırıq. Buludların üzərində küləklə rəqs edirik. Əlimlə sənin üzünü, saçlarını oxşayıram. Özümü sənin qoxunda sərxoş olmağa hazır edirəm. Dünyanın bütün ətriyyatçıları və şərabçıları toplansa da nə belə bir qoxu nə də belə bir sərxoş edici şərab hazırlaya bilərlər.Sonra o dəli külək səni aparır. Sənin ruhunu mənnən qoparır. Və mən yenə də skamyada tək oturub küləyin yenidən səni gətirməsini gözləyirəm...


Avqust 21, 2012..

Birisi var. Necə deyim, fərqli birisi. Siz insanların sırasına aid birisi deyil. Bəs kimdi? Mələk?! Şeytan?! Yox, zənnetmirəm, ola bilməz. Ya da..Tanrı mı..? Hə hə bu ola bilər.! Hansı Tanrı? Sevgi? Gözəllik? Yaxşılıq? Heç biri. O sizin tanımadığınız və tanıya bilməyəcəyiniz bir Tanrı'dır bəlkə də.. Çox güclüdü O. Onun qarşısında elə ola bilər ki, sözlərin qurtarsın, danışığını itirəsən. Elə də ola bilər ki, anlad-anlad bitirə bilməzsən. Və bu Onun sehirli güclərə sahib olmasından xəbər verir. O çox vaxt buludların yanında olur. Özünə məskən sayır oraları. Gücünü oradan alır. O ..

Bu yazdığım sizə mənasız, gərəksiz gələ bilər. Lap yaxşı. Mən də onu istəyirəm. Anlamayın, məna tapa bilməyin. :) . Onun varlığını da yoxluğunu da mən bilim ancaq. Onu sadəcə mən hissedim.. 

Sözlər..

Sözlər.. Sehrli bir şeydir bu. Sözlər vasitəsilə siz birinə xoş şeylər deyib onun özünü yaxşı hiss etməsini təmin edə bilərsiniz. Bunun əksi də mümkündür. Birisi qəmgin olduğu halda onu sözlər vasitəsilə daha da çıxılmaz vəziyyətə sala bilərsiniz. Yetər artıq, dediyimiz sözlərə diqqət edək.! Axı biz niyə qarşımızdakını incitməliyik.?! Buna nə haqqımız var nə də buna məcburuq. Birisinə qarşı yaxşı bir şeylər demərik. Onun yaxşı işlər gördüyünü bildiyimiz halda da demərik. Amma bir səhv etdi mi? Onu sözlərimizlə mənəvi cəhətdən daha çıxılmaz vəziyyətə salarıq. Bu düzgün deyil. Axı o səhv edib. Hər kəsin edə biləcəyi bir səhv.
Sözləri küçümsəməyin. Onlar - dediyim kimi çox sehrlidirlər. Bəzi insanlar bir şey eşidəndə belə deyirlər - "gözəl söz". Mən onlarla razılaşmıram. Xüsusi olaraq "gözəl söz" qrupu yoxdu. Sözlər hamısı gözəldi, sadəcə onları yerli-yerində işlətmək lazımdı.

Ah! Mən həmişə bir şey yazmağa başlayanda əsas yazmaq istədiyim şey yadımdan çıxır. Bu bir problemdi? Hələ bilmirəm.
Deyəsən, yadıma düşdü.
Mən sözlərin elə də məna kəsb etməyən vaxtlarından söz açmaq istəyirdim. Bu ən çox "birinin" yanında olduğumuz zaman baş verir. O çox sevdiyimiz biri də ola bilər, heç sevmədiyimiz biri də ola bilər. Mən birincini nəzərdə tuturam. Onun yanında olanda.. Axmaqlaşırsan. Beynində söz firtınası baş verir. Dəli olursan. Əvvəlcədən fikirləşib ona demək istədiyin şeyləri ona deyə bilmirsən. Hətta bir ara o fırtına səni çəkib aparır, yanındakının varlığını da unudursan. Bu ona haqsızlıqdı. Sən ona dəyər verirsən. Çox istəyirsən. Elə o da səni. Bəlkə də uzun bir vaxtdır ki, görüşmürdünüz, uzun zaman da görüşməyəcəksiniz bəlkə. Amma İndi. Siz bir yerdəsiniz. Yanında oturub. Sənsə oturub susursan. Düzü heç onun da sənnən bir fərqi yoxdu. Lal-kar oturubsunuz. Bu elə də böyük problem deyil. Niyə? Çünki, gözləriniz danışır, ürəkləriniz danışır. Ağzınızdan başqa bütün bədən üzvləriniz, orqanlarınız danışır. Əsas odu ki, sizi sizdən başqa anlayacaq birisi yoxdu. Olmamalıdı..

Son olaraq.. Yorulmuşam. Çox yorğunam.. Sadəcə bir şey istəyirəm sənnən. Başımı sənin dizlərinə qoyub yatmağıma icazə ver..

Dəyəsən bu qədər... Hələlik..

30 Oktyabr, 2012.

Öldürücü suallar..

Səni nə vaxt sevmişdim mən?
Yuxudamı görmüşdüm
xəyallarımdamı?
yoldamı görmüşdüm
sərxoş olandamı?
Ayıq olandamı?
Səni vaxt sevdim mən?
Mənim olduğundamı
ya da belə hiss etdiyimdəmi?
Bu hissin yalan olduğu andamı?
Söylə, sevgili. Səni nə vaxt sevdim?
Bu suallar yaranandamı?
Cavab tapa bilməyəndəmi?
Səni görəndəmi?
Gözlərinə vurulduğumdamı?
Onlarda boğulduğumdamı?
Saçlarınmı sevdirdi səni mənə?
Onların sərxoşedici qoxusumu?
Əllərimi saçlarında itirdiyimdə mi?
Əllərin, sevgili?
Üzümdə hiss etdiyim əllərin mi sevdirdi
səni mənə?
Ulduzlar kimi
bir görünüb bir görünməməyin sevdirdi?
Yoxluğun mu sevdirdi?
Səni nə vaxt sevdim mən?
Mahnilarmı?
filmlərmi?
kitablarmı?
şeirlərmi sevdirdi səni?
Nə, sevgili?
Nə vaxt, sevgili?
Səni yaşamaq istəyəndə mi?
Yoxsa,
Kafka və Milena'mı sevdirdi səni mənə?
Özümü Kafka, səni Milena zənn etdiyim üçün mü?

Amma məncə bunların heç biridi.
Mən
səni sevməməm gərəkdiyində sevdim, sevgili.
Bu nə vaxt idi?

Səni nə vaxt sevmişdim, sevgili?...

Azadlığımız..

Doğulduq. Biraz böyüdük. Sonra biraz daha.
Sonra bizdə bir şey formalaşmağa başladı
"Azad olmaq istəyi!"
hər şeydə azadlıq axtardıq.
azadlıq nədir bilmədən.
bəlkə sadəcə fərqli görünmək idi məqsədimiz.
məktəbdə; müəllimlərə həmişə qarşı çıxdıq
çünki bizi məhdudlaşdırırdılar
amma biz sərbəst, azad olmaq istəyirdik.
ailədə; ataya, anaya qarşı olduq zaman-zaman
qanaqları kəsilmiş mələklər kimi olduq. Hər şeyimiz, standartlaşdırırldı
qəlibləşdirildi. dözə bilmirdik
azad olmaq istəyirdik.
cəmiyyətdə; xalqı sömürən hakimlərə hər zaman qarşı çıxdıq
bunda sonuna qədər haqlıydıq.
riyakarlığa üsyan etdik. İnsanları bərabər hüquqlu yaşa bilməyən "dövlətə" üsyan etdik, azadlıq istədik.

vaxt keçdi başqa şeydə istədik azadlığı
sonra bir başqasında. belə belə davam elədi.
amma bilmədik ki,
əsl azadlığımız

bizə, öldüyümüzdə verilir.


20.02.2013

Olmayan..

Bu gecə sərxoş oldum, sevgili. Ad günü zad bəhanə. Ayıqlığımı unutmaq üçün sərxoş oldum. Biraz da olsa özüm olmaq üçün. Səni daha çox sevmək üçün. Səni yanımda istəməyə daha çox cəsarətli olmaq üçün. Sənin başını ağrıtmaq üçün. "Cavid, sərxoş olmusan!" sözünü eşitmək üçün. Hə, bu gecə sərxoş olmuşam. Amma heç bu qədər ayıq olmamışdım. Bu gecə səni çox istədim, sevgili. Yanımda. Özümdə. Varlığımda. Hardasan, sevgili?!
Təsəvvür edirəm. Bunları yazdığımı hiss edib, yanımda peyda olursan. Necə gözəl olardı! Yenə o dəliedici baxışlarını üzərimdə hiss edərdim. Yoxluğun varlığınla əvəz olunardı. Mən də özümdən çox səndə olardım.
Sevişərdik, sevgili! Sevişmək dedim, səhv anlama. Qəlblərimiz sevişərdi. Sən məni sevərdin. Mən səni sevərdim.
Ya da səhv anla. Qəlblərimizlə bərabər bədənlərimiz də sevişərdi. Sevişmək deyilən şey bizim yanımızda anlamını itirərdi. Bir-birimizdə əriyərdik, sevgili. Əriməyimiz yeni bir "biz" yaradardı. Həqiqi biz.

Sonra gedərdin, sevgili. Heç gəlmədiyin kimi gedərdin.. Mən yenə olmayan birinə yazdım. Və o olmayan biri də bunları oxudu, zövq aldı..

25.01.2013

Xanım

Görürəm sizə çox şeirlər yazırlar, xanım.
Biri yazır ki,
"Ürəyim ağrayır xanım"
Sonra; "olar saçınıza toxunum?
biraz gözlərinə baxım" və s.
Siyahı çox uzana bilərdi, xanım.
Özüm də əlavələr edərdim bəlkə.
Amma yox, xanım. Mən sizə sizi yazmaq istəmirəm.
Mən sizi yaşamaq istəyirəm.
Varlığınızı toxunuşlarımla hiss etmək istəyirəm.
Yumşaq üzünüz qabaqlı əllərimə məlhəm olsun istəyirəm.
Üzümün saçlarınız arasında qeyb olmasını istəyirəm
Saçlarınızın qoxusunda boğulmaq istəyirəm.
Başınızı sinəmin üstündə görmək istəyirəm.
Ürək döyüntülərimi hiss etmənizi istəyirəm.
Öpüşü dodaqlarınızda dadmaq istəyirəm
Öpüşlərinizlə sərxoş olmaq istəyirəm.
Gözlərinizə baxmaqdan doymamaq istəyirəm.

Xanım, mən sizi yaşamaq istəyirəm.

Rəssam qız..

Bir şəkil çək, rəssam qız.
Sevgi'ni göstər orda
sənə olan sevgimi
mənə olan sevgisizliyini.
Ya da bizi keç
orda sevgizsizlik olacaqsa
çəkmə heç.


Bir şeir yaz, şair.
o rəssam qızı
heç kimə demədiyi sevgisini yaz.
onda olanın ən gözəl sevgi olduğunu yaz.
elə yaz ki, sevgi dedikdə o qız yada düşsün.
yaza bilməsən, şair

cəsədin yazdığın sətirlərdə çürüsün.

Sən olmaq..

Adamın bəzən Sən olmağı gəlir. Nə bilim belə qəliz bir şeydi. Onda çox sevilmək nədir bilərəm. Səndə sevgi var mı, yox mu bilərəm.
Bəzən kitab olmağım gəlir. Sənin əlində oxunmaq. Səhifələrimin sənin əllərinlə sehirlənməsi.
Film. Düşün bir, iki saata qədər dayanmadan mənə baxacaqsan. O gözlərinlə. Baxmağa qıymadığım gözlərin. Dərinliyində boğulduğum dəniz gözlərin.
Mahnı. "Playlist"ində ən çox qulaq asdığın mahnı olardım. Gününün çoxunu məni dinləməklə keçirərdin. Bəzəndə mahnıda mənimlə bərabər oxuyardın. Gecələrdə məni dinləyərək yuxuya gedərdin.
Rəsm çəkə bilirsən?! Fırçaların olardım onda. Rənglər. Gözəl rəsmlərini mənimlə yaradardın.
İçdiyim içkilər olmağım gəlir bəzən. Sən'i daha da, artıqlamasıyla xatırladan şey.

Sən olmaq istəyirəm, bəzən.. çox vaxt.. hər zaman..

Yenə Sən..

Görəsən niyə sənə bir şeylər yazmaq gərəyi duyuram? Əslində səbəbi məlumdu: Sən. Amma səbəb olmaya da bilər. Sadəcə istək. Bəzən düşünmədən edə bilmirəm. Görəsən biz heç tanışmasaydıq. Yox, bu ehtimalı heç düşünmək istəmirəm.
Yenə tanışardıq.
Başqa zamanda,
başqa yerdə, ölkədə,
başqa şəraitdə,
başqa dünyada,
başqa bədənlərdə,
başqa yaş dövründə
və başqa başqalarda..
Görəsən necə olardı.?!
Əminəm, sən yenə gözəl olardın.
Həmin gözlər,
həmin saçlar,
həmin gülüşün,
həmin üz cizgiləri,
sərxoşedici qoxun,
həmin xəyalların, məqsədlərin,
həmin sevgi dolu ürəyin olardı.
Həmin .... (filankəs) olardın.
Və mən yenə səni tanıyardım.
Eyni buludları sevərdik.
Eyni gecəni.
Eyni ay'ı.
Eyni yağışı.
Eyni islanmağı, islanmaqdan həzz almağı sevərdik.
Mən indi olduğum kimi olardım.
Sənli olardım.
Səni çox istəyərdim.
Səni hiss etmək istəyərdim, hiss edərdim.
Səni kəşf etmək istəyərdim.
Kəşf edərkən səndə qeyb olardım.
Sehirbaz'lığının şahidi olardım.
Yenə oxuduğum kitabları sənə danışardım, sən də həvəslə dinləyərdin.
Bir Gün yenə görüşərdik. Və mən yenə sənə toxunmağa qıymazdım. Yenə görüşmək istəyərdim. Hər gün daha da sənli olardım. Sonra bir gün yenə sən bir başqasına qarşı qəribə hisslər duyardın.
Mən bunu normal qaşılayardım.
Sənə kömək etmək istəyərdim.
Özümcə məsləhətlərimi verərdim.
Hər zaman sənin yanında olacağımı bilməyini istəyərdim.
Sevincinə, dərdinə şərik olardım.
Səni xoşbəxt görmək istəyərdim.
Əsası, səni daima görmək istəyərdim..
Sonra bir gün mən ölərdim.
Sonra da Sən.
Ya da əksinə;
Sən sonra Mən.
Və yenə dünyaya gələrdik.
Və yenə biz, "biz" olardıq..

(15.12.2012 04:58)

Ken Grimwood - Zaman Çarkı

"Sonsuza dek yaşamak, hiç yaşlanmamak; ödül mü, yoksa ceza mı?

Ken Grimwood | Zaman Çarkı (orijinal adı "Elise")...

Ya sizi bekleyen bir son olmasaydı... Həqiqətən, dostlar belə bir şey olsaydı nə edərdiniz?!
Yenə Ken Grimwood və yenə başdöndürücü bir əsər. Yazardan oxuduğum ikinci əsərdir və gözlədiyim zövqü aldım. Yazar bu dəfə də gerçəklərə meydan oxuyan bir hekayə ilə qarşımıza çıxır. Belə ki..
Qəhrəmanımız 1683-cü ilin 27 İyununda, Versailles Sarayı'nda, 14-cü Luis'in hökm etdiyi bir dövrdə həyata gözlərini, əbədiyyən yummamaq üzrə açar. Elise (ilk adı Christine Françoise) tibbi bir mözücə nəticəsində əbədiyyən gənc qalacaq. Müəyyən bir yaşına qədər heçnə qeyri-adi görünmür. Lakin bir şey var ki, bu uşaq heç xəstələnmir. O vaxtda hər tərəfə yayılmış xəstəlik belə bundan yan keçir. Bununla qalmır. Bədəndəki yaralar belə çox keçmədən sağalır. Qız hərdən özünə bunlar barədə suallar versə də çox üzərində dayanmırdı.
Artıq 40 yaşına qədər gəlmişdi və heç bir dəyişiklik yox idi. Nə gözəlliyində nə də sağlamlığında. 40, 50 oldu. 50, 60. Yenə bir dəyişiklik yox idi. Həyatındaki insanlar bir-bir silinirdi. Ərləri, sevgililəri, ailəsi və dostları yaşayıb ölürdü amma o həmişə eyni qalırdı. Dünyaya gəlməmişdən əvvəl atası dəhşətli şəkildə, acılar içində, bədəni qanqrena olaraq ölmüşdü. O zamanlar anası hamilə idi. Uşaq dünyaya gəldikdə isə anasını, atasının öldürməklə suçlayaraq saraydan sürgün edilər. Aradan illər keçər anası bunu axtarıb tapar. Ancaq o heç otağından çıxmırdı. İnsanların onu bu "vəziyyətdə" görmələrini istəmirdi. Evində qulluqçular belə onun üzünü görmürdü. Yalnızca özünə yaxın bildiyi bir xidmətçisi var idi - Anna. Qızın anası onun yanına gələndə qız yenə üzünü gizlətməyə məcbur qaldı. Ancaq anası bir şəkildə üzünü gördü.. Və orda olanları bilmək istəməzsiniz. Bir düşünün; ananız sizə inanmasa, sizi - qızını öldürüb yerinə keçməklə günahlandırsa nə edərsiniz?! Onun hiss etdiklərini oxumadan bilə bilməzsiniz..

Aradan yenə illər keçər.. Elise həmişə yer dəyişmək məcburiyyətindir. Bir yerdə uzunca müddət qala bilmir..
İl olmuş 1973.. Bəli qızın artıq 290 yaşı var. Yenə heç bir dəyişiklik yoxdur.. Bu ildə, ilk dəfə birlikdə olduğu oğlana - Patrick - hər şeyini danışmağı qərar verər. Oğlan ilk başqa inanmır. Amma sonra qız elə bir şey edər ki...

Mətbəxdən bir bıçaq götürər, biləyini dərin kəsər.. Oğlan telefona cumar 911'ə zəng üçün. Amma görər ki, qız telefon şunurunu kəsib. Və başqa bir şey daha görər.. Qızın biləyindəki kəsik heç yoxmuş kimi sağalıb. Sanki heç kəsilməyib. O gecə oğlana bütün hekayəsini danışar.

1980-ci ildə isə artıq bir professor ilə görüşmələr edirlər. Qız öz qanının başqa ad altında analiz edilməsini istəyər.. Nəticə isə gözlənilməz. Qızın bədənindəki hüceyrələr normal olandan 2 qat güclü sürətdə çoxalır. Biri məhv olan kimi çox keçmədən onun oxşarı əmələ gəlir. Xəstələnməməsiniz səbəbi budur.. Ölməməsi isə..
Deməli, anasını qızına hamilə qaldığı gecə atası başqa bir yerdən gəlmişdi. O gəldiyi yerdə isə yediyi bir şeydə virus, xəstəlik (çavdar mahmuzu hastalığı*) var idi. O xəstəlik atasını öldürən, qızına isə sonsuz həyat bəxş edən xəstəlik oldu..
İl, 1986. Yenə qızın həyatından bir sevdiyi, Patrick gedər. O intihar etmişdi..
Qız isə..
Hər dəfə yer dəyişməklə yeni günlərə oyanırdı. Çünki o sonsuz bir gələcək yaşamaq məcburiyyətində idi...

Qeyd: Bilirəm, dostlar, uzun yazdım. Amma hələ bu azaltdığım idi. ;)

Yazar yenə məni özünə heyran elədi. İstər yazı üslubu ilə istər hadisələri anladış tərzi ilə və başqa çoxlu şeylər..

Sonra bir gün..

Sonra bir gün sevişmək istədim
İstəməklə qalmadım, sevişdim də.
Yoxluğunla sevişdim.
Bədənin yanımda olmadığı üçün, sevişməyə yoxluğunun ürəyindən başladım.
Ürəyin əlimdə döyünürdü
sanki sənin deyil, mənim qan dövranım üçün döyünürdü
öz ürəyimdən çox sevirdi məni
mən də onu çox sevdim.
Gözlərin.
Gözlərinin qapqara olan vaxtına təsadüf etmişdi sevişməyimiz.
Saçların.
qoxusu insanı dəli edən saçlarınla sevişdim.
Əllərin
buluddan da həssas, yumşaq olan əllərin
əllərimlə birləşdi
onlar da bir-birlərini sevdilər.

Beləcə yoxluğunla sevişmiş oldum.
Və yoxluğunla sevişməyimiz

Bu yazıya hamilə qaldı.

Bağışla..

Günü pis keçmişdi. Ən azından gün boyu bunu özünə təkrarlayırdı. Ta ki, axşama qədər. Sərxoş olana qədər. Sərxoşluğun biraz köməyi olur. Bir o qədər də pisliyi olur. Çünki ayıq vaxtı olan acılar, sərxoş vaxtı daha da suyun üzünə çıxır. Hər şey bütöv çılpalığı ilə gözünün önündə durur. Onları görməzlikdən gəlmək, sadəcə mümkün deyil. Bəzi sırtıq dilənçilər kimi. Onlar səndən pul qoparmamış əl çəkməzlər. Acılar isə səndən, içindən, hisslərindən bir şey və daha artığını qoparmamış rahat olmurlar, əl çəkmirlər.
O da özünə sual verdi; daha verəcəyi nəyi qalmışdı?. Heçnəyi qalmamışdı artıq. Belə anlarda nə elədiyini xatırlamağa çalışdı. Yazmaq. Belə olanda bir şeylər yazardı. Nə yazdığına ad vermirdi heç zaman. Məktub? Şeir? Ya nə? Heçnə. Sadəcə rahatlıq tapdığı yazılara sığınmağı sevirdi. Bu gün də elə etdi. Yazmağa başladı....


"...yadına gəlir sənə yazdığım o yazılar? Səninlə tanışlığımızın filanıncı günlərində yazmışdım onları. Özüm olduğum günlərdə. Ətrafa daim gülümsədiyim günlərimdə. Xatırlayırsan?
Ya da yadına gəlməsin, xatırlama o lənət yazıları! Sənə bütün o şeylərlə bağlı bir şey demək istəyirəm.
Sənə böyük bir "BAĞIŞLA!" deyirəm, sevgili.
Səndən başqa sənin kimi birisini tanımadığım üçün. Səni çox çox istədiyim üçün. Sənin üçün bəzən, yox hər zaman darıxdığım üçün. Sənli olduğum və daha da sənli olmaq istədiyim üçün. "Sən" dediyim səni tanıdığım üçün..
Və sənə bugünə qədər ürəyimdən keçənləri yazdığım üçün. Və də ürəyimdən sənin üçün bir şeylərin keçdiyi üçün.. bağışla. deyirəm..
Neyləyim indi, həyatımda bunları edə biləcəyim başqa biri yoxdu ya da bəlkə "yox idi" deməliyəm. Tək sən varsan. Hər şeyimlə Mən olduğum tək Sən'sən..
Bağışla.. Bu dəfə "Bağışla demə" cümləsini demə mənə. Həqiqətən bağışlanılası bir şey var bu dəfə. Çünki bu dəfə varlığından xəbardar olmadığım, səkkizinci günahı işləmişəm.
İstəyirsən bağışla, istəyirsən edam etdir məni..
Həyatımı qurtaracaq olan da sənsən..

Cəlladım da sənsən.."

Son, son deyildir. (24.01.2013)

Hər dəfə bir şey yazanda bu sonuncudur deyirəm. Böyük yalançıyam. Amma mənlik bir şey deyil bu. Mahnılar tövbələrimi pozur, sözümü geri götürməyimə məcbur edir. Mahnılar ardıyca xatirələri gətirir. Amma yazmaq yaxşıdır. Sən bir şeylər yazıb ruhunu dincəldərsən, bunu oxuyan başqası isə buna sevgi, eşq deyər. Onlara bir şey demirəm. Bəlkə də sevgi axtarışında olanlardır, sevgiyə möhtac olanlardır. Ya da bəlkə.. Ən pisi sevgini bəsitləşdirənlərdir. Lənətə gəlmişlərdir. Hə, mən yazıram rahatlıq tapmaq üçün, ruhumu dincəltmək üçün. Tək deyiləm. Mahnılar da mənimlədir. Və mahnıların gətirdiyi sənli xatirələr. Yaşanmış olanlar bir qırağa qalsın, bu yaşanmamış "xatirələr" nə olan şeydi?! Bunu bir neçə nəfər soruşmuşdum, fəqli cavablar gəlmişdi:

"Yuxularındır" demişdi birisi.

"Ancaq yuxuda görə biləcəklərindir"

"Şizofrensən?"

"Bu şüuraltı olan bir beyin hadisəsidir. Beynimiz bizə çoxlu oyunlar oynayar"

"Gələcəyindir"

"Birinci həyatında yaşadıqlarındır"

"Deja Vu'ndur"

Və bir yaşlı cütlükdən soruşduqda isə, mənə dedilər: "Xəyallarındır."

Xəyallarım. Bu xəyallarım nə vaxtdan məndə var? Nə zaman böyüdüm ki, xəyallar da qurmağa başladım? Suallar. Suallardan qorxuram. Əsas da cavablarından. Çünki cavablarda "yox" kimi mənfi sözlər gizlidir.

Hər dəfə bir şey yazmağa başlayanda ağlımda olan şey elə ilk cümlədə yadımdan çıxır.

Tanıdığınız bir həmyaşıdınız bir şey yazanda onun yazılarında kimisə axtarmısız? Məsələn mənim "yazılarımda". Öz-özünüzə demisiniz ki, görəsən bu kimə yazır bunları? Soruşmayın. Nə özünüzdən nə də məndən soruşmayın. Heç olmasa icazə verin bu yazılarımda azadlıq tapım. Yazılarıma kimi istəsəm yerləşdirim. Həyatımda bu yazılarımda iki nəfəri həvəslə yazdım.. Amma onlar həvəsimi öldürdülər. Sonra heç yazmamağı istədim. Bacara bilmədim. Onları yox amma anladım ki, yaşadığım müddətcə yazacam. Çünki bu zaman aralığında yaşamaq, nəfəs almaqla bərabər, hiss edəcəm də.. Və bu kifayətdir ki, bir şeylər yazıb-pozasan. Amma hər yazmaq istədiyimdə bir əngəl saxlayacaq səni. Qorxu. Səbəbsiz qorxu. Yanlış anlaşılma qorxusu. Bu, "səni sevirəm" dediyində "səndən zəhləm gedir" anlamaq kimidir məsələn. Yazdığım ilk yazı yadıma düşür. Sevgi haqqında bir şeylər yazmışdım. Orda bir şəxs yox idi. Çoxlu adamlar var idi o yazıda. Eləcə də ən yalnız olduğum yazım idi o mənim. Kaşki deyirəm, kaşki yaza bildiyim hər yazım elə olsun.

***

Sevgili, varlığını tanıdığım gündən bəri heç bu qədər "yox" olmamışdın. Aramızda qalsın, bəzən dözmək olmur buna. Ölmüsən mi qalmısan mı, bilinməz. 

Sehirbaz olsaydım daim sənin ətrafında olan bir şeyə çevrilməyi seçərdim. Saçların olardım, məsələn. Onda külək saçlarınla bərabər məni də sovurub aparardı. Gözlərin olardım. Gördüyün şeyləri birgə görərdik. Dodaqların, sözlərin olardım. Demək istədiyin şeyləri mən deyərdim. Və də yeri gələnd susardım. Əllərin olardım. Toxunduğun şeyləri bilərdim. "Sənli toxunuş" nə deməkdir əzbərimə yazardım. Qəlbin olardım. Ən mükəmməli. Hiss etdiyin şeyləri səninlə hiss edərdim. Yaxşı, pis bütün hissləri.Ya da bir əşya olardım. Amma yenə də səndə olardım. Çünki belə çətin olur. Mən burdayam. "Səndəyəm, sənliyəm" - deyib özümü aldadıram. Belə olmadığını hər kəs bilir. Sən səndəsən, mənsə heçlikdəyəm. Özümdən çox sən varsan o heçlikdə. Gör, heçliyimi belə əlimdən almısan. Olmaz idi ki, varlığımı zəbt edəsən?! Sənin üçün bilmirəm amma mənim üçün yaxşı olardı.. Sənin üçünsə olmaz. Nə isə.

Bu yazı 18'imdə yazdığım son yazıdı, sadəcə indi paylaşıram. Uzun müddət də bir şeylər yazmaq gəlməyəcək içimdən. Hələlik.

Bir Yazar bir Rəssam'dan daha yaxşı "rəssamdır". (Bir gənc yazarla bir rəssamın söhbəti)

Bir şeyləri fərqləndirə bilmək bacarığınız varmı? Bəs bacarıqları fərqləndirmək.? Müqayisə etmək.? 
Sizdən bir şey istəsələr. İstəsələr ki, Rəssam ilə Yazar'ı fərqləndirin, müqayisə edin. Necə müqayisə edərsiz? Əminəm ki, sizlərdən çoxunuz bunu edə bilməyəcəksiniz. Çünki sizə görə ayrı-ayrı şeylərdi. Bir düşünün bəlkə yanılırsız. İlk baxışda həqiqətən ayrı şeylərmiş kimi görünür. Amma...
Mənim şəxsi fikrimə görə isə onlar heç də bir-birlərindən fəqlənmirlər. Bu haqda fikirlərim var. Lakin bu fikirlərim, iki gəncin - bir rəssam və bir yazar - söhbəti sırasında, yazar oğlan tərəfindən ortaya çıxacaq. Mən çox danışmayım. Onların söhbətinə qulaq asaq...


Bakı, 2012..
Qış yeni gəlmişdi. Sərt küləklərin insanlara meydan oxumasına baxmayaraq hələ qardan əsər-əlamət yox idi. Bəzi gecələr yağır, səhərə qalmadan əriyib gedirdi. Yenə dəli küləkli bir gün idi. Bakının insanlarına baxırsan, hər zaman bir yerlərə tələsirlər. Səbəbli, səbəbsiz. Amma bugün onların içindən bir nəfəri həqiqətən tələsirdi. Çünki görüş təyin elədiyi birinin yanına gecikirdi. Görüş yeri şəhərdə yerləşən bir kafedə idi. Oğlan ora çatdı, qapıdan içəri girdi. İçəridə çöldəkinin əksinə istiliyi hiss etdi. Gözləri onu axtarırdı. Və birdən onu gördü. Əlində kafe menyüsü, vərəqlərini çevirirdi. Oğlan onun gözəlliyinə hər baxışında yenidən vurulurdu. Qız onu gördü, əl elədi. Oğlan da onun oturduğu masaya tərəf getməyə başladı. Yaxınlaşanda qız hər zamanki özünəməxsus, dəliedici gülümsəməsi ilə gülümsədi. Oğlan qızın üzünü iki əlinə alaraq yanağından öpüb qızın qarşısındaki stola oturdu.
Oğlan: "Bağışla, gecikdim. Çoxdan gəlmisən?"

Qız: "Yox. Gecikmədin"
Bu sırada ofisiant onlara yaxınlaşıb sifarişlərini istədi. Qız kappuçino istədi. Oğlan da eynisindən istəyib, sifarişini verdi.
Biraz keçəndən sonra - "Nəsə fikirli görünürsən. Bir şey olub?" - dedi oğlan.
Ofisiant sifarişləri gətirib masadan uzaqlaşdı. İkisi də isti kappuçinonun dadına baxdılar. İsti bir şeylər içmək yaxşı fikir idi.
"Yox, sadəcə keçən günlərdə mənə dediyin bir şey ağlımda ilişib qalıb" deyə qız cavab verdi.
"Mən nə demişəm keçən günlərdə?"
"Qocalmısane. Demirdin ki, bir yazar bir rəssamdan daha yaxşı rəssamdır?"
"Hə, xatırladım. Belə demişəm. Hələ də eyni fikirdəyəm" dedi oğlan.
"Bu necə ola bilər axı? Nəyə dayanaraq bunu deyə bilirsən?! Yazar və Rəssam. Axı ayrı şeylərdi."
"Məncə yanılırsan. Ayrı şeylər deyil və yazar həmişə bir addım öndədir." dedi oğlan.
"Yenə eyni şeyləri deyib məni əsəbləşdirirsən. Bir açıqlama da vermirsən. Bəlkə sadəcə məni əsəbləşdirmək üçün uydurursan bunu."
"Yox, səni əsəbləşdirmək kimi bir niyyətim yoxdu. Və bu dediklərimin də çox sadə açıqlaması var. Mən sənin bunu tapacağını ümid edirdim." oğlan cavab verdi. Sonra kappuçinosundan biraz da içdi.
"Oyun oynama. De görək o sadə açıqlama nədir elə, cənab yazar?" deyə qız hiyləgərcə gülümsəyərək dedi.
"Mən sonda haqlı çıxıb səni məyus etmək istəmirəm axı."

"Hah! Daha denən ki, yalan deyirəm də" qız qəhqəhə ilə güldü.
"Heç də belə"
"Yalançı" qız hələ də gülürdü.
"Yaxşı, xanım rəssam. Bunu siz istədiniz!"
Qız gülməyini dayandırdı. Oğlan bir daha qızın çox gözəl olduğunu fikirləşdi.
Oğlan yenə danışmağa davam etdi, "Yadına gəlir keçən aylarda sənə bir kitab vermişdim oxumağın üçün. Məşhur yazıçı Paulo Coelho'nun bir kitabı idi."
"Hə, yadıma gəlir. Mariya adlı fahişənin həyatından bəhs edən kitab. İndi başa düşmədim. O kitabın bizim söhbətimizə nə aidiyyatı var.?"
"Aidiyyatı odur ki.." oğlan sözlərinə davam edəcəkdi ki, qız onu sözünü kəsdi.
"Yaxşı da! Açıqlama eləyə bilmirsən, söhbəti kitabla başqa mövzuya çəkmək istəyirsən." qız yenə gülməyə başladı.
"Danışacaqlarım bitdiyində heç belə gülə bilməyəcəksən. İndi isə qulaq as, sözümü kəsmə" dedi oğlan.
"Yaxşı, danış görək. Harda qalmışdın. Hə, kitabda."
"Kitabda. O kitabda bir rəssam obraz Ralf Hart da var idi. Yəqin xatırlayarsan?" deyə oğlan soruşdu.
"Onu da xatırlayıram. Mariya'nın sevgini tapdığı adam. Ey, mən hələ qocalmamışam e, sənin kimi" qız dedi gülümsəyərək.
"Çox yaxşı. Bəs onların barda ilk tanışlıqlarındakı söhbəti xatırlayırsan?"
"Mmm. Çox yox, az-maz. Amma mən sənin hələ nə demək istəyəcəyini başa düşmürəm."
"Səbr elə.."
Oğlan balaca çantasından iPad'ini çıxarıb bir şeylər etməyə başladı. Qız nə etdiyini soruşanda da cavab verdi.
"İnanmayacaqsan amma mən kitabdan o hissəni özümə qeyd kimi götürmüşdüm. Və bilməzdim ki, mənə belə bir vaxtda lazım olacaq." dedi gülərək. Oğlan güləndə qız da onun üzünə diqqətlə baxdı. Stoldan biraz qalxıb oğlanı öpdü.
"Bu nə üçün idi belə?" oğlan təəccüblü soruşdu. Təəccüb, çünki qız belə şeylərdən xoşlanmırdı, tez-tez onu öpməzdi.
"Heç, içimdən gəldi. Noldu sən axtardığını tapmadın?!"

"Nə? Hə tapdım. Beləki, Mariya bir bara gedir və orda bu rəssam Ralf da olur. Ralf bunu görür və onun da şəklini çəkmək istədiyi deyir. Mariya razılıq verir. Oğlanla söhbət edirlər. Mariya içki sifariş verir. Anis kokteyli. Söhbətləri elə yerə gəlib çıxır ki, Ralf bu içki barəsində bəzi şeylər deyir. Bax indi o dediklərini sənə olduğu kimi oxuyacam."
Qız heçnə demirdi, söhbət daha maraqlı gəlmişdi. Oğlanın davam etməsi üçün susdu. Oğlan da oxumağa başladı.
"Qabağınızdakı anis kokteyliylə dolu qədəhi görürsən? Bax, sən yalnız onu görürsən. Mənsə çəkdiklərimin özəyinəcən getməliyəm, buna görə də bu anisin necə bitdiyini, küləklərin onu necə tərpətdiyini, toxumları yığan əlləri, onu başqa qitədən gətirən gəmini görürəm, mən məhlul düzəltmək üçün yarayanacan bu toxumların tərkibi olan, onunla qarışan, ona hopan bütün qoxuları, rəngləri görürəm. Əgər mən nə vaxtsa onu çəkmək fikrinə düşsəydim, bütün bunların hamısını tabloda əks etdirərdim, amma sən ona baxıb hələ hesab eləyəcəkdin ki, yalnız bir qədəh anis kokteyli görürsən."
Araya sükut çökdü. Oğlan 'müəlliməsinin verdiyi tapşırığı həll eləyən balaca uşaq kimi sevincli' gözlərlə qıza baxırdı. Qız susqun, oğlanın nə demək istədiyini anlamağa çalışırdı. Sonda qız qollarını açaraq daha çox açıqlamaya ehtiyacı olduğunu bildirən baxışlarla baxdı. Oğlan gülümsədi. Boğazını təmizləyib, sözlərinə davam etdi.

"Bax, əzizim, mənim demək istədiyim - bu kitabda rəssam Ralf Hart deyil Paulo Coelho'dur. Çünki Ralf'a  həyat verən, onu danışdıran burda yazardır. Və bu da yazarın yaxşı bir "rəssam" olduğunun sübutudur ki, o anis kokteyli barədə Ralf Hart'ın dili ilə o gözəl təsviri verir. Əminən sən də onu oxuyanda orda yazılanları fikrində canlandırdın. Belə ki, yazıçı o təsviri etmək əvəzinə kitaba sadəcə tabloda çəkilmiş anis içkisinin şəkilini yerləşdirərdi. Və bu zaman biz də sadəcə Mariya kimi "bir qədəh anis kokteyli" görərdik."
Oğlan boğazının quruduğunu hiss etdi, kappuçinosundan içmək istədi amma artıq soyumuşdu, içilməz vəziyyətdə idi. Yenə də bir qurtum içib sözlərinə davam etdi. Bu sırada qız onu böyük bir heyranlıqla izləyirdi. Gözlərindəki sevgi ətrafa yayılırdı.
"Yəni mənim demək istədiklərimi ümumiləşdirsəm onu deyə bilərəm ki, mənim üçün Yazar və Rəssam üçün ortaq və əsaslı bir cəhət var. Bu da onların gözəl rəssam olmalarıdır. Yazar; kağız, qələmləri, sözləri ilə, Rəssam isə; kağız, boya, fırçaları ilə. Hər ikisinin öz "oxuyucu"ları var. Yazara ona görə yaxşı rəssam deyirəm ki, çünki mənə görə yazar öz əsərində geniş təsvir verərək oxuyucusuna fikrini daha rahat çatdıra bilir. Amma Rəssam isə biraz oxuyucusu yorur. Məsələn sənin o sevdiyin rəssamların, Frida Kahlo, Salvador Dali, Van Qoq və başqalarının əsərlərinə baxanda mən çətin anlaya bilirəm. Amma sən izah verdikdə isə mən o zaman ordaki incəlikləri, Rəssamın "sehirlərini" görə bilirəm. Elə bilmə ki, mən Rəssamın işini Yazarınkından zəif görürəm. Əsla, əzizim. O ikisi mənim həyatımda çox böyük əhəmiyyətə malikdir. Onlar olmasa mən bu dünyanı anlaya bilməzdim. Səni tanımasaydım, əsərlərini görməsəydim, səndə və eyni zamanda əsərlərində itib-batmasaydım... mən yazar olmazdım."

Oğlan sözlərini bitirəndə gözlərinin dolduğunu hiss elədi. Qız da həmçinin. Duyğulanmışdı.
Biraz sükutdan sonra qız sakitliyi pozdu: "Və mən yazar olmadığım üçün indi sənin ağzının payını verə bilmirəm.! Lənət olsun!"
İkisi birdən qəhqəhələrlə gülməyə başladılar. Səsləri kafenin hər küncünə yayılmışdı. İnsanlar onlara çaşqınlıq içində baxırdılar. Ofisiantın yanlarına gəlib sakit olmalarını yoxsa çölə çıxmaq məcburiyyətində olduqlarını deyəndən sonra yavaş-yavaş sakitləşməyə başladılar.
Qız əlləri ilə oğlanın əllərini tutdu. Oğlan: "Sən sevdiyim ən yaxşı Rəssam'san." dedi qıza.
"Sən sevdiyim ən yaxşı Yazıçı'san." dedi..

Qeyd: Dostlar gördüyünüz kimi mən heç kimin bacarığını küçümsəmək niyyətində deyiləm. Sadəcə Yazar və Rəssam müqayisəsinə özümə xas baxış açısı ilə baxıb, fikirlərimi sizə çatdırmağa çalışdım.

Xatırlamaq.. ("Gecələrdən biri" adlı yazımın davamı kimi)

..O dəli küləkli gecədə küçədə gəzərkən artıq dayana bilmirdim.
Xatırlayırdım.
Hər şey xatırladırdı.
Birini, bir şeyləri xatırlayırdım.

Daha dözə bilmirdim. Evə qayıtmaq istədim. Olduğum yerdə durdum. Gözlərimi bağladım eləcə durdum.
Küləyi daha sərt hiss etdim. Sanki bir ruhmuş kimi hiss etdim özümü.
Küləyin qarşısında maneə yarada bilməyən ruh kimi..
O vəziyyətdə nə qədər durduğumu xatırlamıram.
Saniyələrlə?
Dəqiqələrlə?
Ya da bəlkə saatlarla?!
Bilmirəm.
Sonra bir şey oldu. Külək öz "əclaf"lığını göstərdi. Külək əllə tutulan bir şey olsaydı, onu ordaca boğardım.
Çünki Sənin qoxunu burnuma gətirdi.
Nə gərək var idi axı, durduq yerdə?!
Qoxu burnumdan girdi, içimə, bədənimə hopdu.
Nəfəsimi tutdum. Bacardığım qədər nəfəssiz qaldım.
Sonra gözlərimi açdım.
Geri dönərək qaçmağa başladım.
Evə.
Qaçdım. Qaçdım.
Niyə qaçırdım görəsən?
Nədən qaçırdım?
Xatırlamaqdan qorxduğum üçünmü?
Səni xatırladığım üçün?
Qoxunu hiss etdiyim üçün?
Nə axı?
Qaçırdım.
Deyəsən, səbəbsiz, məqsədsiz qaçırdım.
Bir şizofren xəstəsinin eşitdiyi "səslər"dən qaçdığı kimi qaçırdım.
Sonra dayandım. Yorulmuşdum artıq. Nəfəs alıb verməkdə çətinlik çəkirdim. Düşündüm ki, pis olmaz, ölərəm burda.

Sonra. Yenə xatırladım. Yenə, yenə və yenə.
Xatırladım ki, mən tək qalanda, tək olmayanda, həmişə səni düşünürəm.
Gözlərini düşünürəm. Dəniz rəngli gözlərini.
Dəniz nə rəngdə olur? Uşaqlığımdan bəri dənizin mavi rəngdə olduğunu bilirəm. Çünki mənə elə demişdilər, mən elə görmüşdüm.
Əslində isə mənə yalan demişdilər, gözlərim də məni aldatmışdı.
Dəniz çox rəngdə olur. Kim necə görərsə. Nə vaxt görərsə.
Səhərlər dəniz mavi görünür.
Günorta qızmar istidə yaşıl.
Gecə qaranlığında isə dəniz qapqara olar.
Dəniz suyunu əlinə aldıqda isə onu şəffaf olduğunu görərsən.
Sənin gözlərin kimi. Hər dəfə ayrı cür baxışlar, məsum baxışlar, sevgi dolu baxışlar. Dərin baxışlar.
Saçlarını düşünürəm. Gülməlidir ki, rəngini bilmədiyim saçlarını düşünürəm. Heç də gülməli deyil amma.
Üzünü. Bütün dərdləri unutduracaq üzündəki təbəssümü düşünürəm.
Xatırladım ki, əllərini düşünürəm. Ən sərt soyuqda üzümü isidən əllərin.
Səninlə sərxoş olduğumu düşünürəm. İçkisiz falansız sərxoş oluşumu düşünürəm.
Xatırladıqca düşünürəm.
Düşündükcə xatırlayıram.
Son olaraq bircə şeyi xatırladım, düşündüm ki

Mən səni heç vaxt unutmuram...

Gecələrdən biri

Bu gün də, bu gecə də
dəli külək əsir.
Mən yenə gəzintiyə çıxmışam. Bu dəfə tək
Həqiqətən təkəm bu gecə.
Tək olduğum üçün özümü bayıra atdım
Atdım ki, bəlkə təklikdən qurtulam. Amma alınmadı. Daha betər oldum. "betərin betəri var" dedikləri bu olsa gərək.
Tək olmaqdan niyə çəkinirik ki?! Doğulanda da tək doğulmadıq mı? Amma əkiz doğulanların bəxti gətirib məncə
Hə, tək gəzirəm.

Təkliyi anlamaq üçün.
Ona öyrəşmək üçün.
Səmimi münasibət qurmaq üçün.
Və ondan xaiş edirəm ki, təkliyimi üzümə vursun. O da sanki bunu deməyimi gözləyirmiş.
Sadəcə "bax" dedi. Baxdım. Önümə baxdım. Ağaclar gördüm.
Tək deyildilər. Bir-birinin ardınca düzülmüşdülər. Və də elə bil ki, biraz bir-birlərinə tərəf əyilmişdilər. Qucaqlamaq kimi.
Yolun qırağındakı otlar da həmçinin.
Ya da ağacları, otları boş verək. Bir budaq və onun üzərindəki yarpaqlar.
Onlar da tək deyillər. Biri qoparılsa, əminən digərlərinin də canı yanacaq.
Bəs mənim yarpaqlarım?
Hamısı yerindəmi?
Hamısı qoparılıbmı?
Mənim heç yarpağım varmı ki?!
Yol boyu uzanan işıq dirəkləri. Tək deyillər. Bir-birlərini izləyirlər. Onların da birinin işığı yanmasa əminəm digərlərinin işığı zəifləyəcək.
Bəs mənim işığım.
Niyə zəifdi?
Niyə güclüdü?
Mənim heç işığım varmı ki?!
Dəniz qırağıyla gəzirəm. Dalğalara baxıram. Ləpələri tək deyil. Biri zəif dalğalansa əminəm digərləri o dənizə imtina edərlər.
Bəs mənim dalğalarım.
Niyə zəifdi?
Niyə güclüdü?
Mənim heç dalğam varmı ki?!

Artıq baxmaq istəmirdim. Özümə acıyırdım. Xatırlayırdım. Birini xatırlayırdım. Var olduğunu xatırlayırdım.
Üzünü.
Gözünü.
Dodaqlarını.
Saçlarını.
Əllərini..
Varlığını. Hiss edilişini xatırlayırdım.
Xatırlamaq nədir bilirsiniz? Mən bilmirdim. Xatırlamağı, onunla xatırladım.
Sərxoş olduğum gecələri xatırladım. İçki içmədən sərxoş oluşumu xatırladım.
Və baxdığım hər şey, eşitdiyim hər şey, olmayan şeylər belə xatırladır.
Birini, bir şeyləri xatırladır...